Η Ευαγγελία στην Θεσσαλονίκη

Μια ηλιόλουστη μέρα, η Ευαγγελία, ένα κοριτσάκι μόλις τριών χρονών με μαλλιά σαν χρυσό και μάτια που έλαμπαν σαν αστέρια, ετοιμαζόταν για μια μεγάλη περιπέτεια. Σήμερα, η οικογένειά της θα ταξίδευε στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη γεμάτη ζωή και μαγεία.

«Είστε έτοιμοι;» ρώτησε η Μαμά, γελώντας ενώ έδεσε τη ζώνη της Ευαγγελίας στο αυτοκίνητο. Ο Μπαμπάς, στο κάθισμα του οδηγού, κοίταξε πίσω με ένα πλατύ χαμόγελο.

«Ναι! Είμαι έτοιμη να τρέξω!» φώναξε η Ευαγγελία, προσποιούμενη ότι ήταν μια υπερηρωίδα, τρέχοντας γύρω γύρω από το αυτοκίνητο.

Όταν έφτασαν στη Θεσσαλονίκη, η πόλη τους υποδέχτηκε με χρώματα, ήχους και αρώματα. Η Ευαγγελία ξεκίνησε να τρέχει σαν τον άνεμο από πλατεία σε πλατεία. Εξερεύνησε την πλατεία Αριστοτέλους, όπου οι άνθρωποι γελούσαν και οι μουσικοί έπαιζαν χαρούμενη μουσική. Η μικρή κοπέλα χόρευε στο ρυθμό και όλοι γύρω της την παρακολουθούσαν γελώντας.

«Κοίτα, μαμά! Τρέχω πιο γρήγορα από όλους!» φώναξε η Ευαγγελία, με τα χέρια της να κουνιούνται όπως τα φτερά ενός πουλιού.

Μετά από λίγο, η Ευαγγελία είδε μια υπέροχη πινακίδα που έγραφε «Παγωτό». Ο μπαμπάς την πήρε από το χέρι και πήγαν όλοι μαζί, η μαμά τους ακολουθούσε με γέλιο. «Θέλω μπλε παγωτό!» είπε η Ευαγγελία αποφασιστικά.

«Και εγώ!» είπε η Μαμά, με τα μάτια της να τρελαίνονται από την ιδέα. Ο Μπαμπάς παραγγείλει ένα ζευγάρι μπλε παγωτά και όλοι καθόντουσαν σε ένα πάρκο κοντά, απολαμβάνοντας τις γλυκές λιχουδιές τους.

Καθώς έτρωγαν το παγωτό τους, η Ευαγγελία παρατήρησε μια κοπέλα που τους κοιτούσε από κοντά. Ήταν η Αλίκη, μια παλιά φίλη της μαμάς και του μπαμπά, που γέλασε όταν είδε την Ευαγγελία με το χρώμα των χεριών της από το μπλε παγωτό.

«Γεια σου Ευαγγελία! Θέλεις να παίξουμε;» ρώτησε η Αλίκη, τα μάτια της να λάμπουν όπως αυτά της Ευαγγελίας.

Η Ευαγγελία συμφώνησε με ενθουσιασμό και μαζί άρχισαν να τρέχουν γύρω από τις κούνιες και τις τσουλήθρες, γελώντας και προσπαθώντας να δουν ποια είναι πιο γρήγορη. Όμως, μετά από πολλή ώρα παιχνιδιού, η Ευαγγελία άρχισε να νιώθει κουρασμένη. Οι γλυκές στιγμές είχαν κρατήσει λίγο παραπάνω από όσο μπορούσε να τρέχει.

«Μαμά, Μπαμπά!» φώναξε η Ευαγγελία με μια απογοητευμένη φωνή. «Είμαι πολύ κουρασμένη.»

Η Μαμά και ο Μπαμπάς ήξεραν ότι ήταν φυσιολογικό να κουραστεί. Έτρεξαν κοντά της και η Μαμά την πήρε στην αγκαλιά της. «Δεν πειράζει, μικρή μου. Όλα αυτά τα τρέξιμα είναι πολύ διασκεδαστικά, αλλά όλοι χρειάζονται ένα διάλειμμα!»

Ο Μπαμπάς της είπε χαμογελώντας: «Ας βρούμε ένα ήσυχο μέρος για να καθίσουμε και να ξεκουραστούμε λίγο.»

Έτσι, η οικογένεια βρήκε μια ωραία γωνιά κάτω από ένα δέντρο με σκιά, όπου η Ευαγγελία μπόρεσε να ξεκουραστεί στην αγκαλιά της Μαμάς. Η Θεσσαλονίκη τους φάνηκε σαν ένα παραμύθι, με όλους τους ήχους και τις μυρωδιές που την περιέβαλλαν.

Όταν η Ευαγγελία ξεκουράστηκε, η ενέργειά της επέστρεψε. «Είμαι έτοιμη να ξανατρέξω!» φώναξε με χαρά.

«Ας πάμε σε μια τελευταία περιπέτεια πριν επιστρέψουμε σπίτι,» είπε ο Μπαμπάς.

Αυτή τη φορά, όλοι πήραν χέρια και άρχισαν να περπατούν από κοινού, γελώντας και μοιράζοντας ιστορίες, μέχρι να φτάσουν στο αυτοκίνητο. Η Ευαγγελία ήταν κουρασμένη αλλά και ευτυχισμένη. Όταν έφτασαν φυλαγμένοι στον θρόισμα του αυτοκινήτου για να γυρίσουν σπίτι, είπε με ενθουσιασμό: «Αύριο θέλω να ξανατρέξω στη Θεσσαλονίκη!»

Όλοι γέλασαν, και ο πατέρας για να την αφυπνίσει είπε, «Και την επόμενη φορά, μπορεί να μας πάρεις μαζί σου στην περιπέτειά σου!»

Έτσι, η Ευαγγελία συνειδητοποίησε ότι οι περιπέτειες είναι πιο όμορφες όταν τις μοιράζεσαι με την οικογένεια και τους φίλους σου.

Αυτή η μέρα στη Θεσσαλονίκη θα μείνει για πάντα στην καρδιά της, σαν μια μαγευτική παραμυθένια ιστορία που να επικοινωνεί με την ταχύτητα της Αγάπης.